Budzenie się z pogrążoną w wojnie Ukrainą i zasypianie z nią. Rankiem przeszukiwanie wzrokiem w komputerze raportu działań wojennych z nocy. Kawa, śniadanie, wyprawianie dzieci do szkoły. I znów zdjęcia zabitych ludzi, zbombardowanych bloków mieszkalnych, nagle okazujących swoje skrywane wnętrze – konkurują z żywą namacalnością mojego bezpiecznego życia. Wieczorem, zanim zasnę, jeszcze obowiązkowo raport, choćby pobieżny, z wojennego dnia. Jakbym był jednoosobowym punktem obserwacyjnym: widzieć, zapamiętać, być świadomym.