W podsumowanych celną puentą anegdotach z życia podopiecznych fundacji i jej syna Artura codzienne troski przeplatają się z małymi radościami. W postępowaniu zakonnicy, która sama o sobie mówi: „byliśmy nieznaną grupką wariatów mieszkających z podejrzanym elementem”, wyraźnie widać logikę Ewangelii i dystans do siebie.