Wyszyński i polski blues

„To było jakoś tak zaplątane, że nie mając do peerelu złudzeń, nienawidząc go szczerze i zasłużenie, był jednak jego dzieckiem, jego produktem. Jeśli się zastanowić, miał właściwie wszelkie dane, żeby się w tym ustroju ześwinić – na takich jak on komuna stawiała, takich dowartościowywała, i ocalił go tylko ten jego, jak to dziś cedzą z pogardą mędrkowie, »płytki« katolicyzm, taki w duchu kardynała Wyszyńskiego, taki z odpustów, z mszą pod gołym niebem, odświętnie ubranymi dziećmi w pierwszych szeregach, orkiestrą strażacką i maryjnym obrazem.

oceń artykuł