To musi być miłość

Jr 31, 31-34

Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze (Jr 31, 31).

Bóg zawarł przymierze z Abrahamem, ale jak pokazało życie, Izrael wielokrotnie łamał zasady umowy. Bóg nie zerwał przymierza, ale je ponawiał. Aż do czasu, gdy Jego Syn na znak „nowego sojuszu” Nieba z ziemią przelał własną krew. 

Przyzwyczajony do umów śmieciowych i niedotrzymywania kontraktów Jan Kowalski może być zdumiony tym, do czego zobowiązał się Najwyższy zawierając z nim przymierze. A ponieważ Bóg zawierając sojusz nieba z ziemią przysiągł na samego Siebie, nie może zerwać tego paktu! 

Dlaczego tak dążył do zawarcia ze swoim stworzeniem przymierza? Po co mu pakt z człowiekiem? Miał zbyt mało problemów z przedstawicielami fauny i flory? Stworzył kogoś, na swój obraz i podobieństwo, a człowiek, choć zachował te Boskie DNA, ze względu na grzech zapomniał o tych cechach. Odtąd nieustannie Bóg słyszał bunt, tupanie nogami szyderstwo, pretensje, a zamiast bezinteresownej modlitwy i pełnego zachwytu westchnienia: „Dziękuję”, „pobożną książkę skargi wniosków”. Na każdym kroku spotykał tych którzy chcieli z Nim ubijać interesy, prześladowali Jego proroków, a ostatecznie ukrzyżowali Jego Syna. A jednak nie zerwał przymierza. To musi być miłość.