Portret matki, który odmalował św. Augustyn w „Wyznaniach”, jest tak poruszający, że czytelnik ma wrażenie, jakby tę postać poznał całkiem dobrze. „Jeśli stworzenie ludzkie miało szczęście napotkać biografa o kwalifikacjach św. Augustyna, historycy nie potrzebują już szukać innego” – trafnie napisał o tym literackim wizerunku św. Moniki francuski teolog i historyk Kościoła ks. Henri Leclercq.

Pełne kubki wina

„Nie pominę ani jednego ze słów, jakie dusza moja może zrodzić, dotyczących tej służebnicy Twojej, która mnie urodziła zarówno cieleśnie, wydając na światło dzienne, jak i duchowo – wprowadzając do światłości wiecznej. Nie o darach tej służebnicy, lecz o Twoich darach przejawionych w niej – opowiem. Bo nie stworzyła sama siebie ani też siebie nie wychowała. Ty ją stworzyłeś. Ani ojciec jej, ani matka nie przeczuwali, jaka z niej istota wyrośnie. W bojaźni Twojej wychowała ją różdżka Twego Chrystusa, władza jedynego Syna Twego – w domu chrześcijańskim, w jednej ze szlachetnych komórek Twego Kościoła” – tymi słowami rozpoczyna św. Augustyn najważniejszy fragment „Wyznań” poświęcony matce. Fragment niewielki w stosunku do objętości całego dzieła, a jednocześnie wyjątkowo piękny, napisany z dużą dozą czułości i wdzięczności przez „syna tylu łez”, jak go nazwał jeden z biskupów, do którego św. Monika przyszła z prośbą o pomoc w sprowadzeniu Augustyna na dobrą drogę.