Mój Mocarz

Wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną wypatrują mojego upadku Jr 20, 10

Przyjaźń jest bardzo wyzwalającym gatunkiem miłości – nie wiążąc ze sobą ludzi na wyłączność, zakłada jednak wierność. Wymagając lojalności, pozwala jednocześnie na odmienność w postrzeganiu logiki świata. To bardzo wyzwalające – móc nazywać ludzi przyjaciółmi i czerpać siłę do życia z tej relacji. Jeremiasz, który doświadcza jako prorok zdrady ze strony przyjaciół, mówi, że wypatrują oni jego upadku. Co więcej, ci „zaprzyjaźnieni” chcą go zwyciężyć i wywrzeć na nim pomstę. Nie uda im się to, dzięki bliskości przy proroku jego Mocarza, czyli Pana Boga, co więcej – poniosą klęskę i zostaną okryci wieczną hańbą. Zakończenie tego krótkiego fragmentu z proroctwa Jeremiasza to modlitwa uwielbienia, zachęta do śpiewania Bogu pochwalnych pieśni. Wymowa całości jest jednoznaczna: nawet najbliżsi ludzie mogą nas zawieść – Bóg nie zrobi tego nigdy. „Wierzyć” oznacza w pewnym sensie uznać tę właśnie wierność Boga za stuprocentowy pewnik nie do podważenia. „Mój Mocarzu” – czy nie tak powinna brzmieć codzienna modlitwa wierzącego, który znalazł się w opałach?