To może szokować, ale nie o syndrom ofiary i nie o wyparcie chodzi. Jak krzywdy cierpliwie znosić, a urazy chętnie darować?

Krzywda i uraza są dziećmi tego samego ojca – zła. Zło skłania człowieka do krzywdzenia innych, w skrzywdzonych zaś powstają urazy. A że uraza to rana, po polsku warto mówić częściej o „zranieniach”, choćby po to, by uraz nie kojarzyć z pretensjami („Nie żywię do pani urazy” – odpowie elegancki kawaler, otrzymując odmowną odpowiedź na swoje oświadczyny). Krzywda i uraza są nie tylko dziećmi tego samego ojca, rodzeństwem, ale i rodzicami kolejnych pokoleń. Bo niewybaczone krzywdy i niezagojone rany potrafią się pogłębiać i prowadzić wprost do nienawiści, multiplikując irracjonalne uprzedzenia, tworząc fantazmaty i wykrzywiając prawdziwy obraz rzeczywistości. To dlatego o kolejnych uczynkach miłosiernych: „krzywdy cierpliwie znosić”, „urazy chętnie darować” dobrze jest mówić w tym samym tonie i nierozłącznie. Ich cechą wspólną jest to, że oba powodują, iż zło doznawane nie jest pomnażane. Cierpliwe znoszenie krzywd i chętne darowanie uraz sprawiają, że spirala zła się nie nakręca, a ten, który krzywdy cierpliwie znosi i urazy chętnie daruje, nie wpada w nią i nie uczestniczy w faktycznym i ostatecznym triumfie zła.