Siostra Emmanuelle nie przez przypadek nazwała swój dziennik Wyznaniami zakonnicy, nawiązując do „Wyznań” św. Augustyna. To osobista opowieść o życiu, napisana wbrew temu, co robiły media, kreując siostrę na pozbawioną ludzkich słabości postać z pierwszych stron gazet. Świadectwo, że każdy – nawet święty – przeżywa te same dramaty i dylematy co zwykły śmiertelnik.

Autorki tej książki nie stać było na zamieszkanie z biednymi na przedmieściach Kairu. Marzenie bycia z potrzebującymi spełniło się dopiero, kiedy miała 62 lata. Siostra Emmanuelle opisuje siebie z lat wcześniejszych jako upartą dziewczynkę, niechcącą jeść ryżu, nastolatkę ulegającą pokusie masturbacji, młodą kobietę, którą pociągają mężczyźni.

Sensem jej późniejszego powołania jest radość i uniesienie, jakie przeżywała, służąc ubogim. Tak samo czuła się, przyjmując Komunię świętą.