Nowy numer 17/2024 Archiwum

Wyłem jak pies

Mnie to powinno się zamknąć w opakowaniu z formaliną i pokazywać po szkołach jako eksponat – tubalnie śmieje się Wiesiek. Odsłania nogawkę. Jego noga jest fioletowa. Jedna wielka rana.

Przez dwadzieścia lat wstrzykiwał w nią narkotyki. Specjaliści z Monaru dawali mu najwyżej kilka lat życia. Żyje do dziś. Rosły, brodaty, uśmiechnięty. Facet do rany przyłóż. Ale kilka lat temu ludzie na jego widok schodzili z drogi. Do Jasła, gdzie się wychował, miał zakaz wjazdu.

Ćpał, sprzedawał innym kompot. Wielu już nie żyje. Po dwudziestu latach jego matka zdobyła się na szaleństwo. Po- wiedziała: albo jedziesz do Medjugorie, albo wylatujesz na ulicę.

To go ocaliło. – W czasie adoracji sięgnąłem dna – opowiada na płycie, wiernym zapisie poruszającego świadectwa. – Została tylko ciemność i rozpacz. Wyłem jak pies: Boże, jeżeli istniejesz, ratuj! Uratował.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

Zapisane na później

Pobieranie listy