Przestrzeń wielu z tych wierszy stanowią obce miasta i ciągle zmieniane hotelowe pokoje, w których szczególnie mocno doświadcza się samotności. W tej przestrzeni rodzi się też tęsknota za czymś trwałym, stąd ciągłe poszukiwanie domu przez bohaterów.

Czasem schronienia udziela katedra, która raz przypomina Jonaszową wielką rybę, innym razem – rakietę startującą w niebo. Częściej jednak niż w budowlach sakralnych, dom odnajdywany jest w bliskich osobach, szczególnie w synach, którym poświęcone są najbardziej poruszające utwory z tej książki.