Z widowiskiem Jana Pospieszalskiego jest jednak jak z ziemskim padołem w Księdze Koheleta: prezes przychodzi i prezes odchodzi, a „Warto rozmawiać” trwa po wszystkie czasy. I bardzo dobrze, bo dzięki temu wciąż możemy śledzić debatę wykraczającą poza polityczne utarczki.

Najbardziej kontrowersyjne zjawiska współczesności: aborcja, eutanazja, skandale seksualne, geneza III RP czy lustracja, ukazywane są tu w perspektywie moralnej. W odróżnieniu od większości dzisiejszych dziennikarzy autor programu poważnie traktuje testament Jana Pawła II, a stawiane przez niego pytania zmuszają do myślenia.

Nic dziwnego, że w każdym wydaniu dochodzi do spektakularnej wymiany argumentów między zaproszonymi do studia „lewakami” a „prawakami”. Gdyby Helsińska Fundacja Praw Człowieka właściwie realizowała swoją misję, Pospieszalski już dawno dostałby medal za modelowe krzewienie wolności słowa. A tak muszą mu wystarczyć moje słowa uznania i entuzjazm widzów.