Oglądając wydumane perypetie dwóch par, które nie radząc sobie z „bólem istnienia”, toczą ze sobą coraz bardziej perwersyjną grę, naprawdę można umrzeć z nudów.

Zawsze się zastanawiałem, dlaczego uważam Romana Polańskiego za reżysera minorum gentium. Ten film jest odpowiedzią.