Popdekalog

Muzycy koncertują na rynkach, w centrach handlowych, szkołach czy domach kultury. Proste słowa, melodie wpadające w ucho skierowane są do „masowego” odbiorcy. Szkoda jednak, że dzieje się to za cenę infantylizacji przekazu: teksty rażą nachalnym dydaktyzmem, drażnią banalne rymy typu: „ciebie – niebie”, a muzyka – „lekka, łatwa i przyjemna” – na pewno nie zaspokoi potrzeb słuchaczy o bardziej wyrobionym guście. Pozytywnie zaskakuje nowoczesna aranżacja „Bogurodzicy” i utrzymany w dyskotekowym rytmie utwór „Tylko to”.

Czy tak trzeba głosić Ewangelię w XXI wieku? Być może znajdą się odbiorcy, których taka właśnie forma przyciągnie. Mnie to do końca nie przekonuje. Na plus trzeba policzyć zespołowi pomysłowość: na okładce krążka przeczytać można dowcipny komentarz („Przed odsłuchaniem niniejszej płyty zapoznaj się z ulotką dołączoną do opakowania oraz skonsultuj się ze swoim sumieniem”), a wydawnictwo uzupełnia płyta DVD z ciekawie zrealizowanym teledyskiem i „instrukcją obsługi” – Dekalogiem.