Mistrzowie czy idole?

„Człowiekowi nie wystarcza jakiś zlepek przedmiotów, których można pragnąć, czy faktów, których trzeba się nauczyć – czytamy w artykule ks. Eloya Bueno de la Fuente pt. »Mistrz – znak odnalezienia właściwego miejsca w życiu«. – Człowiek potrzebuje osób, które pozwolą mu jako osobie miłującej wzrastać w miłości, a jako bytowi myślącemu – w inteligencji. Dojrzałość osobowości idzie w parze z wysiłkiem, by odnaleźć się w świecie”.

Właśnie takim relacjom – pomiędzy mistrzem a uczniem – sporo uwagi poświęca najnowszy, kwietniowo-czerwcowy numer Zeszytów Karmelitańskich, którego hasło wywoławcze brzmi: Szkoła. Chodzi tu jednak o szkołę w znaczeniu szerszym, metaforycznym, a nie tylko o zdobywanie wiedzy. Uczymy się przecież także życia i miłości, sztuki rozmawiania i słuchania.

Zdaniem redaktorów kwartalnika, mamy dziś do czynienia z poważnym kryzysem. Żyjemy bowiem w czasach, kiedy mistrzów zastępują idole, idol zaś to człowiek, którego się ślepo naśladuje, ale w naśladownictwie tym nie ma, niestety, żadnego celu, nie idzie za nim żaden potencjalny rozwój, żadna nauka. Autor wspomnianego na wstępie artykułu uważa, że mistrz jest niezbędny, aby można było zachować ciągłość historyczną między pokoleniami. Być może jednak jego rola musi ulec pewnej modyfikacji. „Mistrz nie powinien się odwoływać do tradycji, jako zamkniętego depozytu, ani do zwyczajów społecznych jako więzienia. To, co dane, zawsze jest źródłem możliwości. Z pamięci powinna wypływać wyobraźnia, która będzie otwierać nowe drogi i rozwijać niespełnione oczekiwania”.
Intrygujące rozwinięcie głównego tematu stanowią rozważania ks. José Lúisa Barriocanala „Biblia jako »dom« wychowawców”, z których wynika m.in., że globalizacja jest jedną z cech objawienia biblijnego, ponieważ służy komunikacji międzyludzkiej, a my jako czciciele Pisma – dzięki uniwersalizmowi Pięćdziesiątnicy – należymy do najstarszych „mundialistów”.

Ciekawym uzupełnieniem refleksji o wychowaniu – w wymiarze już nieco bardziej praktycznym – są artykuły Bogny Białeckiej „Kiedy porażki nas uczą?”, Małgorzaty Nowak „Dlaczego boimy się oceniania?”, Aliny Dziewięckiej „Czy Twoje dziecko jest sierotą?”, Janusza Bachmińskiego „Asertywność”. Chciałbym zwrócić jeszcze uwagę na dwa inne teksty – Jana Malickiego OCD „Teresa z Lisieux. Portret pewnej dziewczyny” (cz. 2) oraz Alberta Wacha OCD „Czy cnota powróci?”. Gorąco polecam lekturę „Zeszytów Karmelitańskich”, mądrego i ambitnego kwartalnika, którego nakład, jak się dowiadujemy, stale rośnie.