Śmiało mogę powiedzieć, że dla Jana Pawła II świętość wyznaczała rytm codziennego dnia. Świętością był dowcip powiedziany w odpowiednim momencie i modlitwa na klęczkach przy umywalce w łazience, bo akurat innego miejsca na Targach w Pordenone, gdzie miał sprawować Mszę św., w danej chwili nie było.

Umył więc ręce i ukląkł do modlitwy. Był prawdziwym mistykiem, który, gdy rozmawiał z Bogiem, nie wiedział, co się wokół niego dzieje. On naprawdę, jak opowiada historyjka na początku książki, w każdej chwili swego życia był prawdziwie zatroskany o swoją świętość.