Jak mam rozumieć tę Bożą logikę bycia szczęśliwym? Czyżby Bóg nie chciał, byśmy byli radośni, uśmiechnięci, bogaci? Nie przestaję szukać odpowiedzi. Chodzę za Jezusem jak „wielkie mnóstwo ludu” i co dzień odczytuję z radością, że Jezus nie spogląda na mnie według miary tego świata.

Stawia na mojej drodze ubogich, cierpiących, potrzebujących, doświadcza mnie w trudnych sytuacjach i decyzjach, pozwala dostrzec moją słabość i niewystarczalność. Często wydaje mi się, że potrafię, że udźwignę. A tymczasem to On czeka, jak życiodajny strumień, aby zanurzyć się w Nim, zawierzyć Mu swoje smutki, radości, z Niego czerpać siłę i moc. Pozwala mi dostrzec to, co najważniejsze, znaleźć właściwą hierarchię wartości.

O błogosławionym życiu decyduje moja umiejętność bycia darem dla drugiego na wzór Chrystusa. To moje codzienne powierzanie Bogu całej siebie, to zaufanie Bożej mądrości. Szczęście to moja codzienna troska o rodzinę, to nadzieja pokładana w Panu, to dostrzeganie dobra od Boga w tym, co posiadam. Należę bowiem do grona błogosławionych!