"Słudzy nieużyteczni jesteśmy"

Czy kocham moją żonę, mojego męża? Oczywiście, że tak. Przecież inaczej nie byłoby mnie przy ołtarzu. Ale czy potrafię uniżać samego (samą) siebie i przezwyciężając własny egoizm, pragnąć jej (jego) dobra? Miłość staje się prawdziwa, gdy jest służbą. Służyć z pokorą to dawać siebie, nie domagając się, ani nie oczekując niczego w zamian.

Służba nie jest niewolniczym usługiwaniem i spełnianiem czyichś zachcianek, ani też transakcją wymienną „coś za coś”. Pokorna służba to spełnianie swoich obowiązków. Bycie dobrą żoną i dobrym mężem, najlepiej jak tylko potrafimy, nie chełpiąc się tym.

W małżeństwie służba to pewnego rodzaju paradoks. Role zmieniają się. Raz przybieramy postać pana, innym razem sługi. Ważna jest proporcja pomiędzy tymi dwoma postawami. Jeśli każde z nas dobrze zrozumie i wypełni swoje powołanie, obydwoje otrzymamy to, czego naprawdę nam potrzeba.