Często jest tak, że kiedy my sami zapadamy na jakąś chorobę, albo dotyczy to kogoś z naszych bliskich, zaczynamy się buntować, pytać: „dlaczego ja? dlaczego moja mama, tata, brat, siostra, babcia, dziadek? za co?”. Czujemy złość i zaczynamy dyskutować z Panem Bogiem, a czasem nawet stawiać Mu warunki. Trudno jest przyjąć Jego wolę. Trudno uwierzyć, że choroba może być potrzebna do uzdrowienia duszy.

Paralityk miał szczęście. Dotarł do Jezusa, pomimo że dom, w którym nauczał Zbawiciel, był otoczony tłumem ludzi. Udało mu się to dzięki pomocy przyjaciół, którzy, nie zważając na przeciwności, chcieli mu pomóc. Niosąc sparaliżowanego człowieka, wierzyli, że Jezus go uzdrowi. Nie zawiedli się. To ich wiara spowodowała, że Jezus uzdrowił jego ciało i odpuścił mu grzechy.

Wszyscy jesteśmy ludźmi sparaliżowanymi przez własne grzechy. Dopiero spowiedź pozwala nam poczuć to, co być może czuł tamten człowiek po uzdrowieniu – lekkość i pełnię wiary. Można też liczyć na przyjaciół, którzy pomogą trafić do Jezusa. Bo to On jest tym, który może uzdrowić duszę moją, Twoją, sąsiada, ale potrzeba do tego głębokiej wiary i modlitwy.