Tradycja czy anachronizm?

Narzeka sobie p. Cejrowski na zaniedbanie tradycji Rezurekcji odprawianej o świcie... Otóż rzadko kto wie, że ta tradycja ma zaledwie 150 lat i została wprowadzona w wyniku zarządzenia godziny policyjnej po powstaniu styczniowym, co było jednoznaczne z niemożnością celebrowania czegokolwiek nocą. Wtedy rozpoczęto praktykę odprawiania liturgii Zmartwychwstania od świtu niedzielnego.

Obecnie w większości kościołów podzielono te obrzędy na część wieczorną (sobotnią) i procesję rezurekcyjną połączoną z Mszą Zmartwychwstania o świcie w niedzielę. W niektórych kościołach wraca się do prawdziwej tradycji i rozpoczyna się liturgię Zmartwychwstania o północy, tak że procesja ma miejsce o świcie. Jest pewien kłopot ze świtem, bo różnica między najwcześniejszym i najpóźniejszym terminem Wielkanocy dochodzi do czterech tygodni, więc i różnice w porze świtu sięgają godziny.

Pewnym paradoksem jest, że w Kościele, uważanym za ostoję tradycjonalizmu, tradycja była zawsze bardzo zmienna i różnorodna. Warto tu skorzystać z rozważań o liturgii Benedykta XVI (jeszcze jako kard. Ratzingera), zawartych w jego książkach „Duch liturgii” i „Nowa pieśń dla Pana”. W szczególności jeśli chodzi o trydencki Mszał Rzymski. Jeśli tradycja, to żywa, stale wzbogacana w zgodzie z obowiązującymi procedurami zmian!