U korzeni narodu

Wiem, wiem, łatwo będzie wykpić i ten tekst, tym bardziej że zaraz przywołam słowa poety czasów wojny, bardzo młodego człowieka, który napisał: „Byłeś jak wielkie, stare drzewo,/ narodzie mój jak dąb zuchwały,/ wezbrany ogniem soków źrałych/ jak drzewo wiary, mocy, gniewu”. O narodzie w 1943 roku Baczyński pisał jak o drzewie, w 2022 roku zaś na tej ziemi najlepiej w ogóle o narodzie nie pisać, bo się człowiek naraża na skarcenie i zewsząd padające pytania o to, czym ten naród w ogóle jest i dlaczego ma być, i czemu ma służyć, skoro pracować można online w każdym zakątku świata, jedzenie zamawiać po angielsku, a o korzeniach własnych i swoich przodków pamiętać się nie opłaca. Á propos korzeni dalsze wersy zacytowanego poematu: „I jęli ciebie cieśle orać/ i ryć cię rylcem u korzeni,/ żeby twój głos, twój kształt odmienić,/ żeby cię zmienić w sen upiora./ Jęli ci liście drzeć i ścinać,/ byś nagi stał i głowę zginał. Jęli ci oczy z ognia łupić,/ byś ich nie zmienił wzrokiem w trupy./ Jęli ci ciało w popiół kruszyć,/ by wydrzeć Boga z żywej duszy”. No właśnie, żeby jakiekolwiek drzewo zniszczyć, wystarczy zająć się jego korzeniami. Dzisiaj też absolutnie o tym – zdaniem niektórych – mówić nie trzeba, bo przecież wszystko może być względne, takie, jakie ktoś sobie wymyśli i jak uformuje, więc po co komu korzenie. Tyle że z takim drzewem zazwyczaj bywa tak: „I otoś stanął sam, odarty,/ jak martwa chmura za kratami,/na pół cierpiący, a pół martwy,/ poryty ogniem, batem, łzami./ W wielości swojej – rozegnany,/ w miłości swojej – jak pień twardy,/ haki pazurów wbiłeś w rany/ swej ziemi. I śnisz sen pogardy”.