Główne techniki sztucznej prokreacji

Sztuczna inseminacja heterologiczna (AID – Artificial Isemination by Donor) – poczęcie uzyskuje się przez przeniesienie w narządy rodne kobiety nasienia pobranego od innego dawcy niż małżonek.

FIVET (Fecondation In Vitro – Embryo Transfer) homologiczny – poczęcie poprzez połączenie w probówce komórki jajowej z plemnikiem i przeniesienie embrionu do łona matki.

FIVET heterologiczny – poczęcie uzyskuje się poprzez połączenie w probówce komórki jajowej i plemnika, przynajmniej od jednego dawcy różnego niż małżonek i przeniesienie embrionu do łona matki.

SM (Surrogate Mother) – poczęcie zarodka poza łonem matki, następnie przeniesienie do macicy innej kobiety. Po urodzeniu dziecko zabierane jest przez matkę biologiczną, od której pobrano komórkę jajową.

GIFT (Gametes Intra Fallopian Transfer) – pobrane uprzednio komórki jajowe i plemniki umieszcza się drogą operacji laparoskopowej w pobliżu brzusznego ujścia jajowodu i zapłodnienie dokonuje się w ciele kobiety.

ZIFT (Zygote Intra Fallopian Transfer) – zapłodnienie pozaustrojowe i przeniesienie zygoty do jajowodu matki od strony ujścia brzusznego jajowodu podczas operacji laparoskopowej.

In vivo i in vitro
Metody zastępujące naturalne poczęcie człowieka można sprowadzić do dwóch rodzajów ingerencji: zapłodnienie wewnątrzustrojowe (in vivo) oraz pozaustrojowe (in vitro). To pierwsze zwane jest inaczej sztuczną inseminacją lub sztucznym zapłodnieniem. Polega na wprowadzeniu pobranej wcześniej od mężczyzny spermy w żeńskie organy rozrodcze celem umożliwienia jej połączenia z komórką jajową