To praktyka, która istnieje w Kościele od wieków, zalecana przez papieży i świętych. O jej owocach przekonaliśmy się na przykład podczas pandemii, kiedy nie mogliśmy organizować licznych zgromadzeń liturgicznych w kościołach. Ten duchowy akt, który rozpala tęsknotę za trwaniem w jedności z Chrystusem, jest szczególnie ważny w dwóch przypadkach. Po pierwsze w trakcie choroby, gdy fizyczna obecność w kościele nie jest możliwa, a wizyty duszpasterskie są ograniczone. Analogiczna sytuacja ma miejsce np. w więzieniu. Po drugie wówczas, gdy sytuacja życiowa, np. niemożliwe do pokonania trwanie w grzechu ciężkim, zamyka nam drogę do Komunii sakramentalnej. Inną sytuację stanowią warunki misyjne, w których obecność księdza w danej wspólnocie jest sporadyczna, albo wspomniana pandemia. Czy w przypadku celiakii oraz innych chorób, z powodu których nie można spożywać produktów zawierających gluten, dopuszczalne jest przyjmowanie Komunii duchowej?