Podczas święta każdego wieczoru w tysiącach miejsc w Izraelu i w większości żydowskich rodzin świecił się chanukowy ośmioramienny świecznik. Kolejno zapalano jedną lampę oliwną lub świecę więcej.
Święto Chanuka nawiązuje do cudu, który się dokonał w świątyni jerozolimskiej w czasie zwycięskiego powstania żydowskiego w latach 167–164 przed Chr., któremu przewodził bohaterski ród Machabeuszy.

Powstańcy pokonali Syryjczyków, którzy walczyli z religią i tradycją żydowską. Zdobyli Jerozolimę i wznowili kult w świątyni, oczyszczonej po sprofanowaniu jej przez pogańskich najeźdźców. Nie było jednak oliwy, aby zapalić ją w świątynnej menorze (świeczniku siedmioramiennym). W zakamarkach znaleziono tylko mały dzbanuszek czystej oliwy.

Choć było jej bardzo mało, paliła się aż osiem dni, zanim przygotowano nową oliwę. Wydarzenie to określa się mianem cudu chanukowego.