To, że z pokoju mojego najstarszego syna, maturzysty, dobiegały dźwięki momentalnie wpadającego w ucho „Never Ending Story” Limahla, mogłem sobie jakoś racjonalnie wytłumaczyć. Pewnie odkurzył piosenkę – ścieżkę dźwiękową filmu, który ja jako trzynastolatek chłonąłem w napięciu na dużym ekranie. Przecież w „Niekończącej się historii” piosenka towarzyszyła podniebnym eskapadom Bastiana dosiadającego Falkora, najsympatyczniejszego smoka świata. Ale dlaczego Łukasz słucha non stop Kate Bush z jej „połamaną” i trudną do naśladowania linią dźwiękową? W jaki sposób odnalazł ten utwór z 1985 roku, który doskonale pamiętam z Listy Przebojów Programu Trzeciego? I dlaczego odtwarza go po raz setny? Nie, nie on sam: wraz z milionami młodych w jego wieku, którzy ubierają się jak w latach osiemdziesiątych, dosiadają składaków sprzed 40 lat i hurtowo rzucają się na muzykę, na której się wychowaliśmy.