Noblowski tydzień

Nagroda Nobla w świecie naukowym nie ma sobie równych. Jest największym wyróżnieniem. Można by powiedzieć ponadczasowym. Także dlatego, że szwedzcy akademicy nie śpieszą się z honorowaniem. Czekają wiele lat (czasami dziesięcioleci) aż odkrycie zostanie zweryfikowane przez życie.

Uhonorowanie badań, które prowadzono przed kilkudziesięcioma laty, było niewątpliwie słabością tegorocznych decyzji komitetu. Nie ma wątpliwości, że medycy i chemicy zostali wybrani jak najbardziej zasłużenie. Ale o tym, że ich odkrycia są ważne, było wiadomo już wiele lat wcześniej. Nagroda Nobla z fizyki wymaga osobnego podsumowania.

Wszyscy jej trzej laureaci pracują dla prywatnych laboratoriów (tak, tak, coś takiego na Zachodzie istnieje i miewa się bardzo dobrze). To, za co doceniono fizyków, to konkretne wynalazki, choć zwykle Komitet Noblowski premiuje opracowanie jakiejś teorii czy wyjaśnienie szerszego problemu.

Jednego jednak tegorocznym laureatom Nagrody Nobla z fizyki odebrać nie można. Ich prace, ich konkretne i szybko wdrożone pomysły całkowicie zmieniły nasz świat. Wpłynęły na niego niewspółmiernie bardziej niż badania 6 pozostałych laureatów z medycyny i chemii.