Ja też nie wierzę w Boga, w którego nie wierzą ateiści. I nie tęsknię za Niebem, którego wizję przedstawia popkultura.
Nie dziwi mnie to, że uroczystość Wszystkich Świętych, która powinna być eksplozją radości zlewa się z Dniem Zadusznym i kojarzy się nam się raczej z ciemnością, zniczami i cmentarną atmosferą niż z dynamiką i feerią barw Królestwa. Przecież wielu z nas tak właśnie postrzega Niebo. Wieczna nuda. Pustka, bezruch, bielszy odcień bieli plus zblazowane aniołki nucące ospale „Alleluja”. Brrrr..
A przecież, jak opisuje Apokalipsa, rzeczywistość Sali Tronowej jest niezwykle dynamiczna. Starcy mdleją z rozkoszy, zaliczając niebiański „spoczynek w Duchu”, władcy rzucają korony, a rydwan Króla płonie.
Myślałem o tym stojąc nad grobem. Na dzikiej chorwackiej wyspie Mljet. Brzęczały pszczoły, a niezliczona armia cykad urządzała obłędny koncert. Maleńki cmentarzyk przyklejony do skarpy nad bezkresnym Adriatykiem wzbudził mój zachwyt. „Wieczny pokój z widokiem na morze” – pomyślałem ‒ Skoro tu, na „gorszym” ze światów, na ziemi skażonej grzechem mogę godzinami podziwiać takie widoki, to co przygotował w Niebie Stwórca? Czym zaskoczy nas najbardziej kreatywna Osoba wszechświata? Oko nie widziało, a ucho nie słyszało.
Kocham Włochy i Toskanię, zwaną ogrodem Italii. Za Magdą Umer powtarzam: „Lubię pinie i mi to nie minie”. A skoro Jezus szykuje nam miejsca w niebie, dlaczego nie miałyby ono wyglądać jak ukryte wśród gajów oliwnych i winnic San Gimignano gospodarstwo? Dlaczego pokolenie blokersów musi widzieć w nich ciasne M3?
Wierzę w to, że Stwórca będzie nas nieustannie zaskakiwał. Skoro w tej chwili ludzie nurkują podziwiając barwy rafy koralowej, zamierają w zachwycie wdrapując się na norweskie fiordy czy wspinając się na koronę Himalajów, dlaczego Niebo miałoby wiać nudą i przypominać mdławe popkulturowe wizje?