Co siedzi w każdym z nas

Mówię o tej, która wrzuciła do skarbony dwa pieniążki, czyli jeden grosz, przechodząc tym samym do historii w powiedzeniu o „wdowim groszu”. Podobno chodziło o lepton, czyli o monetę o najniższej wartości spośród dostępnych wówczas w obiegu. A jednak – tak stwierdził Chrystus – wrzuciła najwięcej. Bo dała wszystko, co miała. A że sytuacja wdów w społeczeństwie Izraela nie była łatwa, tym bardziej należy to docenić. Wdowy były tam osobami, które nie miały praw dziedziczenia, a Stary Testament obok obcokrajowca i sieroty uznawał je za te, które zdane są na łaskę i dobroczynność innych ludzi. Czy będąc zdanym na innych, można jeszcze komukolwiek pomóc? Widocznie można. Ewangeliczna wdowa siedzi w każdym z nas. Bo wszyscy pomocy potrzebujemy i wszyscy możemy pomagać. Na wiele różnych sposobów. W kolejnym wielkopostnym numerze „Gościa” prezentujemy te bardziej nowoczesne sposoby udzielania pomocy innym. Nie przez przypadek robimy to w Wielkim Poście. Jak napisała Agata Puścikowska o modlitwie, poście i jałmużnie: „Dwie pierwsze budują człowieka i przygotowują na spotkanie z Bogiem. Trzecia to ich wynik, konsekwencja zmiany i walki o przemianę wewnętrzną” (s. 42).