1. „Splunął na ziemię, uczynił błoto”. Pan Jezus spotyka w Jerozolimie człowieka niewidomego od urodzenia. Nie tyle przywraca mu wzrok, ile sprawia, że ten nieszczęśnik może wreszcie widzieć. Cudotwórczemu działaniu Chrystusa często towarzyszą gesty. Śliny, jako środka służącego cudownemu uzdrowieniu, użył Pan Jezus także, przywracając słuch i mowę głuchoniememu oraz obdarzając wzrokiem ślepca z Betsaidy. Jednak to nie ślina i proch ziemi są źródłem cudotwórczej mocy, ale sam Pan Jezus. Już w II wieku św. Ireneusz, pisarz chrześcijański i męczennik, zauważał, że Chrystus posługuje się tutaj prochem ziemi podobnie jak Pan Bóg przy stwarzaniu człowieka. W tym kontekście całe zbawcze dzieło Pana Jezusa jawi się jako przywracanie pierwotnego porządku stworzenia, niszczonego przez grzech.