Półtora roku temu dowiedziałem się, że znajoma, młodziutka dziewczyna umiera na OIOM-ie. Ta informacja kompletnie mnie rozwaliła. Tym bardziej że modliliśmy się o jej uzdrowienie, a wyniki badań były bardzo, bardzo dobre. Poszedłem do kaplicy i zasypałem Boga pytaniami na śmierć i życie. Poprosiłem o Słowo. Mój wzrok spoczął na zdaniu: „Gdy tylko Jezus ujrzał, że ona płacze i płaczą również Żydzi, którzy z nią idą, wzburzył się wewnętrznie i był wstrząśnięty i i zapytał: «Gdzie złożyliście go do grobu?»”.

Podszedłem wówczas do o. Augustyna Pelanowskiego. Akurat głosił dla nas rekolekcje. Powiedziałem mu o całej sytuacji, nie wspominałem jednak ani przez chwilę o słowie, które przed chwilą dostałem. „Marcin – odparł spokojnie – pozwól, by to Jezus był wstrząśnięty tą historią”.

Po długiej wewnętrznej walce dałem za wygraną. Odpuściłem.

– Greckie słowo tarasso – wyjaśniał mi paulin – oznacza poruszenie, wstrząs, zaniepokojenie i zatrwożenie. Dokładnie ten zwrot użyty jest w opisie wskrzeszenia Łazarza. Jezus, widząc Martę i Marię, które wybiegły na drogę z dramatycznym krzykiem: „Gdybyś tu był, mój brat by nie zginął”, był „wstrząśnięty”.

Efektem tego wstrząsu był cud wskrzeszenia. Augustyn zadał mi pytanie: „Czego naprawdę chcesz? Chcesz przedłużyć komuś życie o kilka lat na tym padole łez, czy zgodzisz się na to, by ta osoba była już teraz w ramionach Jezusa, w najbezpieczniejszym miejscu na świecie?”.

Teoretycznie łatwo o odpowiedź...

Jego drogi nie są moimi drogami.

„Jezus był wstrząśnięty. Zapytał: «Gdzie złożyliście go do grobu?»”.

Ta choroba rzeczywiście „nie zmierzała ku śmierci”.

Życie w Królestwie. To jest ostatnie słowo.