Kibic Gieksy, który pisał te słowa, czuł podskórnie, na czym polega dynamika chrześcijaństwa. Inwazja, nie ewakuacja. Mamy czynić sobie ziemię poddaną, a nie przepraszać za to, że żyjemy, i przemykać cichutko kanałami (opanowaliśmy do perfekcji nawyki powstańcze).

Trener Kazimierz Górski miał rację: „Jeśli my nie atakujemy, to oni atakują”.

Dynamika pierwszego Kościoła polegała na tym, że wyznawcy Chrystusa śmiało eksplorowali nowe duchowe i geograficzne terytoria. „Wyobraźmy sobie Pawła, który przyjeżdża do Koryntu czy Aten i zniesmaczony stwierdza: «Oj, tu jest większość niechrześcijańska. Wycofujemy się!». Absurd. Nie wycofujemy się! Głosimy! – opowiadał mi przed miesiącem biskup Andrzej Siemieniewski. Głosimy.

Albo będziesz oburzony tym, że Świadkowie Jehowy w czasie Światowych Dni Młodych wynajęli katowicki Spodek na swój kongres, albo sam wynajmiesz tę halę, by zorganizować w niej koncert uwielbienia.

Zachwyca mnie stwierdzenie Teresy Wielkiej: „Bóg i ja – razem stanowimy większość”. Genialne! Jak inaczej wyglądają nasze problemy z perspektywy Królestwa, które nie zna słowa „niemożliwe”.

Ulf Ekman zapytany przed dwoma laty, dlaczego stał się katolikiem, odparł: „Bo tu, w Kościele katolickim, jest wszystko”. Mamy wszystko. Na czym polega problem? „W Kościele mamy pełnię środków zbawczych, ale paradoksalnie, nie potrafimy się tym zachwycić − opowiadał mi dwa dni temu o. Augustyn Pelanowski (cały wywiad w następnym numerze „Gościa”). − To wygląda tak, jakbyś wszedł do kuchni i otwarł lodówkę, która jest maksymalnie zapchana. Taki jest Kościół katolicki. Jest w nim wszystko. Na wyciągniecie ręki. Ale ponieważ mamy pełną lodówkę, część pożywienia wyrzucamy do śmietnika”.