Idzie niż...

Dwaj panowie, gdyby nawet
z całej siły się starali,
mając krzepę i zaprawę,
są zbyt słabi i zbyt mali.

I dwie panie – jak maliny,
cudne, śliczne, zakochane,
nie ulepią nic z tej gliny,
trudno, nie jest im to dane...

Także single i singielki,
samą nazwą wykluczeni,
ucinają dyskurs wszelki,
tego stanu nic nie zmieni.

Cóż, rodzina – ta najprostsza,
ta zwyczajna – trwa od wieków,
złych emocji tępiąc ostrza,
więc zastanów się, Człowieku.

Bo niż idzie w naszą stronę,
czarnych myśli więc bez liku,
zyski – straty podliczone:
więcej trumien niż becików...