Warszawa roku 1920: szturm do nieba
Kto nie zgłosi się do batalionów obrony Warszawy albo do kopania okopów, ten „nie jest godzien miana Polaka” – pisał w odezwie do mieszkańców stolicy kard. Aleksander Kakowski w sierpniu 1920 roku. To był czas wielkiej mobilizacji, nie tylko wojskowej, ale może przede wszystkim duchowej. Czas modlitewnego szturmu nieba za Polskę.
Niedziela 8 sierpnia 1920 roku była w Warszawie trzecim dniem nowenny „na ubłaganie pomocy z nieba” i odparcie bolszewickiej armii Michaiła Tuchaczewskiego, która śmiertelnie zagrażała miastu, a w konsekwencji całej Polsce i – szerzej – Europie zalewem bolszewików. Zgodnie z zarządzeniem metropolity warszawskiego kard. Aleksandra Kakowskiego, we wszystkich kościołach stolicy od godz. 7 rano do 5 po południu odbyła się adoracja Najświętszego Sakramentu wraz „z Komunją jeneralną wiernych na mszy św. o godz. 9 r(ano)”. Po adoracji ze wszystkich świątyń stolicy wyszły procesje w kierunku placu Zamkowego. Tu o godz. 6 wieczorem przy ołtarzu polowym, na którym ustawiono relikwie bł. Andrzeja Boboli, patrona Polski, i bł. Władysława z Gielniowa, patrona Warszawy, odbyło się nabożeństwo błagalne w intencji ojczyzny z udziałem około 100 tysięcy warszawiaków.
Dostępna jest część treści. Chcesz więcej?
Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.
-
Nieskończona godność każdego człowieka. O. Kupczak OP o nowym dokumencie watykańskim O nowych sposobach naruszania godności człowieka, fetyszach współczesnej kultury i roli Kościoła w przywracaniu prawdziwie ludzkiej cywilizacji (na kanwie deklaracji Dykasterii Nauki Wiary Dignitas infinita) mówi o. prof. Jarosław Kupczak OP, kierownik Katedry Antropologii Teologicznej UPJPII w Krakowie.
-
„Dignitas infinita” – w połowie drogi Ogłoszona przez watykańską Dykasterię Nauki Wiary deklaracja o godności człowieka Dignitas infinita („Nieskończona godność”) to ważny dokument. I bardzo potrzebny zwłaszcza w kontekście współczesnych form ataku na godność ludzi.
-
Alina Petrowa-Wasilewicz: Jest we mnie coś z pozytywistki O misji katolickiego dziennikarstwa i postępowych katoliczkach, których nie chcą znać polskie feministki, mówi Alina Petrowa-Wasilewicz, laureatka nagrody Stowarzyszenia Wydawców Katolickich Mały Feniks 2024.
-
1 Rodzice Heleny Kmieć: Ona jest tam, dokąd wszyscy dążymy
-
2 Jak długo jeszcze klimat będzie się ocieplać?
-
3 Ks. Wróbel: Wiara Heleny była świadomym wyborem relacji z Panem Bogiem
-
4 Pasterze i najemnicy
-
5 Dojrzały jak niemowlę
-
6 Głębia imienia
-
7 Jest tylko jeden Zbawiciel
-
8 Bóg szuka przyjaciół, nie sług
-
9 Pogrzeb Damiana Sobola, wolontariusza zabitego w Strefie Gazy
-
10 Jezus zna moje imię
-
11 Bóg szuka przyjaciół, nie sług. Komentarz Marcina Zielińskiego do niedzielnego II czytania
-
12 Helenka na fotografiach przyjaciół
-
13 Powołani do wierności
-
14 Nowa ortodoksja
-
15 PKW na stronie podała wyniki ze 100 proc. obwodów głosowania
