Gdy samotność jest wyborem

Samotność może być wolnym wyborem człowieka. Zachowuje on wtedy kontakt ze swoim, trzeba mieć nadzieję, bogatym światem wewnętrznym. Jednak nawet jeśli taką izolacjonistyczną postawę uznać za wolny wybór, to i tak wystawia on świadectwo światu zewnętrznemu, który – widać – w jakiś sposób zawiódł. To porażka, heroiczna, ale porażka. Osamotnienie, poczucie opuszczenia przez ludzi, brak oparcia, jakie lepiej lub gorzej, ale jednak zazwyczaj „ci inni” zapewniają, to klęska, często osobista tragedia. A poczucie opuszczenia przez Boga? A zwrot „miejsce zapomniane przez Boga”? Czyż nie jest to w zasadzie odmiana przekonania, że Boga nie ma? Otóż – czytamy w „Księdze Izajasza”, gdzie porównanie wybrano specjalnie mocne, najmocniejsze – nawet gdyby zapomniała matka o niemowlęciu, Bóg o nas nie zapomni.