Będzie mi brakowało nie tylko Jego modlitwy, ale i uśmiechu.
Trudno było oprzeć się wzruszeniu, oglądając ostatnie spotkanie z Benedyktem XVI na modlitwie Anioł Pański. Ogromna rzesza wiernych z całego świata, która wypełniła dzisiaj Plac św. Piotra, okrzyki, transparenty, wszystko to pokazywało, jak jesteśmy przywiązani do tego mądrego, głęboko pobożnego i nadzwyczaj skromnego papieża. Ze smutkiem pomyślałem także, że być może jego następca nie będzie już chciał sobie łamać języka pozdrawiając Polaków w naszym języku.
Dorobek intelektualny pontyfikatu Benedykta XVI będzie z pewnością przez lata inspiracją do wielu poszukiwań i interpretacji, ponieważ dotyka najważniejszych spraw w życiu Kościoła i współczesnego świata. Pozostanie także z nami jego ujmujący, czasem nieco bezradny uśmiech, który towarzyszył różnym momentom Jego posługi.
Moi koledzy, lepiej przeanalizują różne aspekty kończącego się pontyfikatu. Ja chciałbym pozostać przy uśmiechu i poczuciu humoru papieża, o którym wiele słyszałem od osób, znających Go osobiście. Mało kto wie, że jeszcze jako metropolita Monachium, kard. Ratzinger otrzymał w 1989 r. niezwykłą nagrodę - order Karla Valentina, przyznawany przez monachijską artystyczną bohemę, osobie wyróżniającej się poczuciem humoru oraz potrafiącej zachować dystans wobec siebie i świata. Patron nagrody – Karl Valentin, artysta, zdaje się, nie nazbyt pobożny, działał w Monachium w latach 20 i 30. Był prawdziwą legendę tamtejszego teatru i kabaretu, w którym ostro wykpiwał m.in. rządy „brunatnych”. Ze względu na siłę kreowanej przez niego postaci - bezbronnego wobec tyranów prostaczka, ale z wisielczym humorem szydzącego z ich pychy i głupoty, Valentin nazywany był niemieckim Chaplinem. Jego powiedzenia, żarty, a także piosenki, wykonywane w bawarskim dialekcie, słuchane są do dzisiaj.
W sierpniu 2006 r. Benedykt XVI przyjął grupę niemieckich dziennikarzy, którzy rozmawiali z Nim o przygotowaniach do zbliżającej się podróży do Bawarii. Przedstawiciel telewizji bawarskiej przypomniał papieżowi nagrodę Valentina i zapytał, jakie miejsce humor zajmuje dzisiaj w Jego życiu. Odpowiedź Benedykta warta jest zapamiętania: „Jakiś pisarz powiedział, że aniołowie mogą fruwać, gdyż traktują siebie lekko. Być może i my moglibyśmy trochę wyżej latać, gdybyśmy nie przypisywali sobie zbyt wielkiego znaczenia”, co dedykują wszystkim, choć przez chwilę, pragnącym poczuć anielską lekkość bytu.
Dziennikarz „Gościa Niedzielnego”, kierownik działu „Świat”
Doktor nauk politycznych, historyk. W redakcji „Gościa” pracuje od czerwca 1981. W latach 80. był działaczem podziemnych struktur „Solidarności” na Podbeskidziu. Jest autorem wielu publikacji książkowych, w tym: „Agca nie był sam”, „Trudne pojednanie. Stosunki czesko-niemieckie 1989–1999”, „Kompleks Judasza. Kościół zraniony. Chrześcijanie w Europie Środkowo-Wschodniej między oporem a kolaboracją”, „Wygnanie”. Odznaczony Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice, Krzyżem Wolności i Solidarności, Odznaką Honorową Bene Merito. Jego obszar specjalizacji to najnowsza historia Polski i Europy Środkowo-Wschodniej, historia Kościoła, Stolica Apostolska i jej aktywność w świecie współczesnym.
Kontakt:
andrzej.grajewski@gosc.pl
Więcej artykułów Andrzeja Grajewskiego