Spowiedź, wiara i kolejki

Jedyna rada, żeby przestać brzydzić się sobą, to powiedzieć o tym swoim wstydzie. A na koniec usłyszeć „I ja odpuszczam ci grzechy...”

Pamiętam wikariat w Nysie. Ogromna gotycka bazylika. Wysokie okna powodowały dziwny ciąg powietrza i z góry lał się chłód. Elektryczne promienniki w konfesjonale przypalały czubek głowy, a nogi i tak drętwiały. Godzinami siedziało się „w budce”. Moja była tak usytuowana, że po lekkim wychyleniu się w lewo widziałem w skrócie całą kolejkę. Ale nie jej koniec. Ten ginął, zakręcając w dali ku wejściu. Gdy jednak już było ów koniec widać, robiło się cieplej na sercu. Jeszcze tylko jakaś godzinka. To była mordęga. Dla czekających tak samo jak dla spowiadających.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.

« ‹ 1 › »

oceń artykuł

Agata Puścikowska

Dziennikarz działu „Polska”

Absolwentka dziennikarstwa i komunikacji społecznej na Uniwersytecie Warszawskim. Od 2006 r. redaktor warszawskiej edycji „Gościa”, a od 2011 dziennikarz działu „Polska”. Autorka felietonowej rubryki „Z mojego okna”. A także kilku wydawnictw książkowych, m.in. „Wojenne siostry”, „Wielokuchnia”, „Siostra na krawędzi”, „I co my z tego mamy?”, „Życia-rysy. Reportaże o ludziach (nie)zwykłych”. Społecznie zajmuje się działalnością pro-life i działalnością na rzecz osób niepełnosprawnych. Interesuje się muzyką Chopina, książkami i podróżami. Jej obszar specjalizacji to zagadnienia społeczne, problemy kobiet, problematyka rodzinna.

Kontakt:
agata.puscikowska@gosc.pl
Więcej artykułów Agaty Puścikowskiej