Cedry rosły jedynie w wysokich górach na północy Palestyny. Osiągały imponującą wysokość kilkudziesięciu metrów, były zawsze zielone, a żyjąc kilkaset lat, zdawały się wieczne. Nic więc dziwnego, że w biblijnym obrazowaniu cedr był symbolem siły i żywotności. Stary Testament wspomina o nim niemal sto razy. Jego drewno stało się budulcem królewskiego Dawidowego pałacu w Jerozolimie, a potem ozdobą i architektonicznym wypełnieniem wnętrza Salomonowej świątyni. Cedr w Biblii rozpiera się i rozrasta, jest królem wśród drzew. Jego smukłość w Pieśni nad Pieśniami jest metaforą piękna oblubienicy. Ale jest tylko elementem stworzonego świata, stąd starotestamentalny psalmista mówi, że bez trudu łamie je sama potęga głosu Pana.