Najnowsze Wydania
-
GN 39/2025 Dokument:(9433147,Ludzkość na dnie)
-
GN 38/2025 Dokument:(9425048,Prawdy nie znajdziesz w świecie)
-
GN 37/2025 Dokument:(9415138,Czy ból trzeba kochać?)
-
GN 36/2025 Dokument:(9406888,Szczęście w nieszczęściu)
-
Historia Kościoła (11) 05/2025 Dokument:(9398688,„Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. Wyjście przed szereg czy uzdrawianie pamięci?)
Wyszukano wyników: 377
Chłopcy, przestańcie, bo się źle bawicie
Pierwsza wiadomość, którą od niej otrzymałem, brzmiała: „Olku, leżę z Covidem w szpitalu. Jest ciężko. Potrzebuję modlitwy z mocą”. Zaraz odpisałem, że pamiętam, że będę się modlił, żeby trzymała się dzielnie. Druga wiadomość przyszła kilka dni później: „Olku, jest źle. Proś św. Szarbela. Tracę nadzieję”. Modliłem się i prosiłem. Jednak trzy dni później to ja napisałem do niej z pytaniem, jak się czuje. Nie odpowiedziała. I już nie odpowie. Dzień później przyszła wiadomość o jej śmierci. Nie na choroby towarzyszące, nie na dziwną postać grypy albo na ostrą postać światowego spisku rządzących. Miała czterdzieści sześć lat. Zmarła na COVID-19.
Jeszcze o kompromisie, czyli słowo ad vocem
„Przyjmuję ten tekst jako wyraz pogłębionego namysłu nad trudną, wręcz dramatyczną rzeczywistością, jako chęć rozwiązania sporów w duchu modnego kompromisu” – napisał niedawno w „Naszym Dzienniku” ks. prof. Paweł Bortkiewicz, komentując w ten sposób mój ostatni felieton opublikowany na gosc.pl, zatytułowany: „Czy katolik może popierać kompromis?”. W kwestii owego namysłu – pełna zgoda. Taki właśnie przyświecał mi cel. Jeśli chodzi natomiast o sam kompromis w sprawie aborcji, to rzecz wymaga wyjaśnienia. Z tego właśnie powodu, a także z innych jeszcze, nie mniej ważnych, postanowiłem napisać kilka słów odpowiedzi – ad vocem.
Naukowa wojna domowa
Niektórzy chcieliby ten spór ustawić wedle narracji: ciemny, obskurancki Kościół contra nauka. W moim przekonaniu to wyraz złej woli, albo niewłaściwego rozpoznania tego, o co w całej sytuacji chodzi. Tak naprawdę problem z właściwym rozumieniem orientacji homoseksualnej ma najpierw nie Kościół, ale sama nauka; a dokładniej nauka ma w tej kwestii problem sama z sobą.
Sezon polowań na rysie
Rolą ewangelizatorów jest szukać coraz to nowych sposobów docierania do świata z Dobrą Nowiną. Rolą liturgistów jest dbać o właściwy kształt liturgii. Rolą nas wszystkich jest zachować umiar, zdrowy rozsądek i elementarny poziom kultury osobistej – zwłaszcza wtedy, gdy formułujemy słowa uzasadnionej krytyki. Niestety, mam wrażenie, że w całej aferze wokół łódzkiej Areny Młodych tego właśnie najbardziej zabrakło.
Nowa posługa w Kościele?
Nie o szkolnych katechetów tu chodzi, ale o katechistów – o ustanowioną przez papieża Franciszka specjalnym listem w formie Motu proprio posługę świeckich katechetów powołanych do przekazywania wiary i nauczania w podejmowanym przez Kościół dziele ewangelizacji oraz formacji. Decyzja Papieża z jednej strony niewątpliwie wzmacnia rolę świeckich w Kościele, odwołując się zresztą do starożytnej eklezjalnej tradycji. Z drugiej jednak – rodzi wiele pytań co do wymagań i sposobu, w jaki owa posługa miałaby być realizowana.
Kościelny lider – droga (nie)dojrzałości
Nieważne, czy chodzi o biskupa, prezbitera, osobę konsekrowaną, czy świecką. Dojrzałego lidera nie poznaje się po tym, jak piękne głosi nauczanie, jak bardzo pobożnie się modli, ilu ludzi zachwycił Bogiem i jak wielu pod jego wpływem zmieniło swoje życie. Nawet nie po tym, ile uzdrowień i cudów wydarzyło się dzięki jego posłudze. Prawdziwa duchowa dojrzałość odsłania się w zupełnie innych obszarach.
Mentalność mięty, kopru i kminku
W czasach Jezusa trwała wśród uczonych w Piśmie żywa dyskusja na temat tego, jak interpretować przepisy o dziesięcinie z wszelkiego plonu, zawarte w Księdze Powtórzonego Prawa. Dochodziło do tego, że wymóg dziesięciny rozciągano nawet na najdrobniejsze zioła. Dziś nie składamy już Bogu w taki sposób ofiary z pozyskanych dóbr. Jednak mentalność mięty, kopru i kminku w jakiś przedziwny sposób weszła w skład dziedzictwa kolejnych, następujących po sobie pokoleń i dziś, w wielu wypadkach, wciąż nami rządzi.
Rzymski siepacz w naszej głowie
Gdzie dziś jesteśmy? Dokąd doprowadził nas czas pandemii? W jakim miejscu znalazł się Kościół w Polsce? Patrząc z perspektywy społecznej, wyraźnie wyczuwalne staje się napięcie, narastająca frustracja i zmęczenie. Ludzie mają dość, a przecież to wcale nie koniec i najbliższa perspektywa wcale nie rysuje się świetlanie. A jednak wciąż uparcie twierdzę, że obecny czas to nie przekleństwo, lecz błogosławieństwo, a raczej, że stanie się dla nas tym, czym sami go uczynimy.
Dokąd nas prowadzi Franciszek?
Proces synodalny, w który chce nas wprowadzić papież Franciszek, wielu jawi się jako rzeczywistość co najmniej enigmatyczna. Już sam temat Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, które odbędzie się w 2023 roku, brzmi na pierwszy rzut oka dość niejasno: „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja”. Ponadto Papież przekształca to wydarzenie w coś na kształt drogi, która rozciągnie się na okres dwóch lat i zacznie już wkrótce, bo 9-10 października w Watykanie. Dokąd nas prowadzi Ojciec Święty?
