Najnowsze Wydania
-
GN 46/2025 Dokument:(9491720,Błogosławieni ubodzy)
-
GN 45/2025 Dokument:(9483911,Nie do opowiedzenia)
-
GN 44/2025 Dokument:(9477129,O szarej godzinie)
-
Historia Kościoła (12) 06/2025 Dokument:(9471760,Sobór sprawił, że ludzie znowu zaczęli mieć pytania do Kościoła. Edytorial nowego wydania)
-
GN 43/2025 Dokument:(9469044,Rodzina – sens i stabilność)
Wyszukano wyników: 378
Czytając Rogowskiego, czyli o fałszywym „sakramentalizmie”
Przez lata wzrastaliśmy w modelu myślenia, w którym ogólnie przyjętą miarą duszpasterskiego sukcesu była liczba ochrzczonych, wybierzmowanych, zawierających sakramentalny związek małżeński, a zwłaszcza – ilość regularnie uczestniczących w niedzielnej Mszy świętej i przyjmujących komunię. Pomysł statystycznego badania poziomu wiary zwiódł nas i uśpił tak bardzo, że zrodził złudne przekonanie: praktykujący więc wierzący. Dziś zbieramy tego smutne owoce, a jednym z nich jest to, co swego czasu ks. prof. Roman E. Rogowski określił mianem fałszywego „sakramentalizmu”.
Kompromisem jak pałką - w katolicki łeb
My naprawdę nie potrafimy już rozmawiać. I nie chodzi tylko o to, że dla niemałej części społeczeństwa niektóre wewnątrzkatolickie spory rozpalające umysły co gorliwszych uczniów Chrystusa brzmią jak kompletnie odjechana baśniowa odyseja. Problem w tym, że w sprawach zasadniczych nie jesteśmy w stanie uszanować wzajemnie odmienności swoich poglądów. I to odmienności - w pewnych sytuacjach - całkowicie zrozumiałej.
Rzucanie kamieniami w lawinę?
Przyszłość Kościoła w Polsce to nie kwestia tego, czy współczesny świat zaatakuje nasze wartości, zakwestionuje obyczaje, zgorszy moralnie lub podda rozmaitym prześladowaniom. To kwestia naszej odpowiedzi – tego, w jaki sposób i w jakim kształcie jej udzielimy. Największym zagrożeniem dla chrześcijan jest sytuacja, gdy spór ze światem wiodą pod dyktando jego metod i we właściwym dla niego stylu. Wkraczają wówczas na prostą drogę do samozagłady.
Don Kichot contra maseczkowy potwór
Któż nie zna Don Kichota? Na jego przygodach wychowały się przecież całe pokolenia. Błędny rycerz, podróżujący na swym koniu Rosynancie w towarzystwie nieodłącznego giermka Sancho Pansy, walczący z wyimaginowanymi wrogami, zagubiony gdzieś na pograniczu jawy, fantazji i snu. Postać krystalicznie uczciwa i dramatycznie błędna. Większość bawi, niektórych żenuje. Jedni podziwiają go za nieustępliwą walkę ze złem, inni współczują mu obsesji. Wielu go szanuje, a niejeden… naśladuje, choć może nieświadomie i pewnie nigdy nie przyznałby się do tego.
