Najnowsze [Wydania]
-
GN 46/2025 Dokument:(9491720,Błogosławieni ubodzy)
-
GN 45/2025 Dokument:(9483911,Nie do opowiedzenia)
-
GN 44/2025 Dokument:(9477129,O szarej godzinie)
-
Historia Kościoła (12) 06/2025 Dokument:(9471760,Sobór sprawił, że ludzie znowu zaczęli mieć pytania do Kościoła. Edytorial nowego wydania)
-
GN 43/2025 Dokument:(9469044,Rodzina – sens i stabilność)
Znaleziono 378 wyników
Bezmyślność z modlitewnikiem w ręku?
Sam się zdumiałem, kiedy to przeczytałem. Brzmi radykalnie: „A daj Boże, by nie było żadnej duszy chrześcijańskiej, która by się w taki sposób modliła”. Chodzi o mechaniczne powtarzanie wyuczonych modlitw. Trudno te słowa zlekceważyć – w końcu ich autorką jest jedna z najbardziej niezwykłych kobiet w historii Kościoła.
Dlaczego mamy rozmawiać ze światem?
Ekologia, ocieplenie klimatu, migracja, zagadnienie szeroko rozumianej równości. To kwestie, które wielu wydają się być tak odległe od spraw wiary i życia duchowego, że zajmowanie się nimi uznają oni za niepotrzebne, a wręcz szkodliwe – zwłaszcza, gdy czyni to papież Franciszek. Pojawiają się więc oskarżenia, że Ojciec Święty próbuje rozmywać katolicką doktrynę lub że chce przekształcić chrześcijaństwo w jakiś dziwny „panekologizm”. Czy rzeczywiście?
Przypadki pewnego heretyka
Dziś z pewnością przylgnęłaby do niego łatka nowinkarza, progresisty i modernisty. Choć był jednym z najwybitniejszych myślicieli wczesnego chrześcijaństwa, wielu woli nazywać go heretykiem. W czasach gdy kościelni myśliciele pokroju Tertuliana czy egipskiego biskupa Teofila przestrzegali przed jakimkolwiek brataniem się chrześcijaństwa z filozofią grecką, traktując ją jako źródło intelektualnej deprawacji, pogańskiego zwiedzenia i siedlisko błędu, on zbudował pierwszy całościowy system wczesnochrześcijańskiej teologii czerpiący obficie z dorobku myśli greckiej. Co więcej, pierwotny Kościół miał odwagę pójść tym tropem.
Chrześcijanin na kozetce
Ja tam żadnych psychologów nie potrzebuję, a tym bardziej psychoterapeutów. W końcu Jezus jest najlepszym lekarzem, a takie problemy, którymi się oni niby zajmują, to przed Najświętszym Sakramentem należy rozwiązywać. Lęki, depresje? Że niby do psychiatry trzeba iść po lekarstwa? Jak ktoś Bogu nie zaufa, to żadne tabletki nie pomogą, a jeszcze zaszkodzić mogą – w końcu to chemia i miewa skutki uboczne. Brzmi znajomo? Dla mnie, niestety, tak.
Dajmy szansę temu Synodowi
Zainicjowany przez papieża Franciszka proces synodalny między innymi tym różni się od dotychczasowych synodów, że jest działaniem na bardzo wrażliwej sferze, jaką stanowi przestrzeń wzajemnych relacji i zaufania. Łatwo w nią uderzyć nie tyle przez to, że się ów proces zbojkotuje, nie biorąc w nim udziału, lecz także wówczas, gdy wprowadzi się w niego klimat wrogości, podejrzliwości i negatywizmu. W efekcie możemy uzyskać coś, co z samą ideą synodalności ma niewiele wspólnego.
Kościół na tęczowej karuzeli
Cała ta napędzająca się coraz mocniej dyskusja wokół dokumentu „Stanowisko Konferencji Episkopatu Polski w kwestii LGBT+” przypomina mi próbę wykorzystania karuzeli do długodystansowej podróży. Jedni wkładają sporo siły w to, żeby ją rozkręcić, drudzy – żeby z niej nie wypaść, a jeszcze inni – żeby nie dostać krzesełkiem po głowie. Większość liczy, że gdzieś dojedzie, kłopot jednak w tym, że karuzela nie chce ruszyć z miejsca, a jedynie coraz szybciej obraca się wokół własnej osi. Może więc warto – myślę zwłaszcza o aktywnie zaangażowanych w debatę katolikach – zatrzymać się na moment i zastanowić, dokąd my się w ogóle wybieramy.
