Nowy numer 13/2024 Archiwum

Bez ostatniego słowa

Zbigniew Zapasiewicz pozostawił nas w pół słowa. A my musimy wytrwać w tym niedopowiedzeniu, które jest warunkiem każdej dobrej sztuki.

Takich aktorów dzisiaj już nie ma. Traktujących swój zawód ze śmiertelną powagą, dopracowujących role do najmniejszego szczegółu. Zbigniew Zapasiewicz grał całym sobą, bez względu na to, czy wcielał się w cynicznego docenta, czy też cygańskiego grajka. A przy tym udawało mu się uniknąć pułapki ekshibicjonizmu. – Aktorzy nie powinni być na scenie prywatnymi ludźmi, stawać „nadzy” przed publicznością – mawiał. Wolał operować maską, która często była wynikiem długich studiów nad postacią. Nie bez przyczyny nazwano go „Panem Cogito polskiego teatru” – nie tylko dlatego, że świetnie interpretował poezje Zbigniewa Herberta. Jego aktorstwo niosło ze sobą duży ładunek intelektualny, co czyniło go nieco staromodnym, ale właśnie w tym tkwiła jego siła.

Docent po latach
Choć stworzył wspaniałe kreacje filmowe, najlepiej czuł się na scenie. Debiutował w 1956 r. w Teatrze Młodej Warszawy, a następnie występował na deskach teatrów: Klasycznego, Współczesnego, Dramatycznego i Powszechnego. Dał się poznać jako specjalista od wielkich monologów, a jego współpraca z reżyserami takimi jak Jerzy Jarocki i Maciej Englert zaowocowała wielkimi rolami, np. Pijaka w Gombrowiczowskim „Ślubie” czy Sobakiewicza w „Martwych duszach” Gogola. W przygotowywanym przez Jarockiego „Tangu” miał zagrać Eugeniusza. Nie zdążył.

Do końca będziemy go więc kojarzyć ze Stomilem, którego zagrał w latach 90., gdy „Tango” reżyserował Englert. Zdążył za to wystąpić w „Rewizycie” – najnowszym filmie Krzysztofa Zanussiego. Po raz drugi wcielił się w nim w postać docenta z „Barw ochronnych”. Okazuje się, że karierowicz z lat 70., uczący młodego studenta lizusostwa, nie jest tak do końca przeżarty złem, jak mogłoby się wcześniej wydawać. Czy ten komentarz po latach będzie równie przekonujący jak pierwotna kreacja? Dowiemy się, gdy film wejdzie na ekrany kin. Jednak znając dorobek Zapasiewicza, można być spokojnym – trudno bowiem w nim znaleźć słabą rolę.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

Szymon Babuchowski

Kierownik działu „Kultura”

Doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Przez cztery lata pracował jako nauczyciel języka polskiego, w „Gościu” jest od 2004 roku. Poeta, autor pięciu tomów wierszy. Dwa ostatnie były nominowane do Orfeusza – Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego, a „Jak daleko” został dodatkowo uhonorowany Orfeuszem Czytelników. Laureat Nagrody Fundacji im. ks. Janusza St. Pasierba, stypendysta Fundacji Grazella im. Anny Siemieńskiej. Tłumaczony na język hiszpański, francuski, serbski, chorwacki, czarnogórski, czeski i słoweński. W latach 2008-2016 prowadził dział poetycki w magazynie „44/ Czterdzieści i Cztery”. Wraz z zespołem Dobre Ludzie nagrał płyty: Łagodne przejście (2015) i Dalej (2019). Jest też pomysłodawcą i współautorem zbioru reportaży z Ameryki Południowej „Kościół na końcu świata” oraz autorem wywiadu rzeki z Natalią Niemen „Niebo będzie później”. Jego wiersze i teksty śpiewają m.in. Natalia Niemen i Stanisław Soyka.

Kontakt:
szymon.babuchowski@gosc.pl
Więcej artykułów Szymona Babuchowskiego