Tylko nowe stworzenie!

Szekspir w „Miarce za miarkę” pisał: „Człowiek dumny, ustrojony w przemijającą i niewielką władzę, zapominając o tym, co jedynie wie bez wątpienia – o swym kruchym losie – jak rozwścieczona małpa takie harce wyprawia, stojąc przed obliczem Niebios, że aniołowie płaczą”.

Co doprowadza do płaczu aniołów w niebie? Być może to samo, co w desperację wpędza biedne zwierzęta na ziemi. „Któregoś dnia – pisał pewien irlandzki ksiądz – wynająłem dorożkarza, który woził turystów, aby pokazał mi widok na jeziora. Po powrocie do hotelu zapytałem: – Ile jestem panu winien? – Ojcze – odpowiedział – mam żonę i dziesięcioro dzieci. Niech ojciec sam oceni. Chlubiłem się tym, że daję sowite napiwki. Tym razem dałem mu, jak mi się wydawało, hojną zapłatę, a oprócz tego – jak mi się wydawało – spory napiwek. W odpowiedzi dorożkarz zdjął z grzbietu konia koc i zarzucił mu na głowę, mówiąc: – Wstydziłbym się pokazywać zwierzęciu to, co mi ojciec daje”. I z czego tu się chlubić?

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.