Boża Ręka

Bez kamer, świateł, dziennikarzy. W przypadku focolarinów była to wręcz piwnica, w której młode dziewczęta dotknięte kataklizmem wojny (bombardowano wówczas Trydent, w którym mieszkały) zadały sobie pytanie, czy jest na tym świecie coś trwałego, nieprzemijającego, pewnego. I choć sto procent młodych zagubionych ludzi nieustannie zadaje pytania tego typu, Chiarze i jej towarzyszkom udało się odkryć skarb. Dzieło Maryi, które zapoczątkowały, znane jest przede wszystkim jako ruch na rzecz pokoju i jedności w świecie. Mniej osób wie, że jednym z fundamentów tej duchowości jest umiłowanie krzyża, a dokładniej rzecz ujmując – umierającego na nim Jezusa, który modli się: „Boże mój, czemuś mnie opuścił?”. W jednym ze swoich pierwszych listów, adresowanym do pewnego zakonnika, Chiara napisała: „Ojcze, proszę dostrzec w swoim życiu działanie Bożej Ręki. Właśnie wtedy, kiedy Ojciec czuł się najbardziej opuszczony, Jezus stawiał fundamenty, aby później, na nicości, zbudować Dom – Siebie Samego”. Szczerze mówiąc, kiedy zdałem sobie sprawę, jak młoda była autorka tych słów, poczułem wstyd. Mądrość, jaką zapisała, pasowałaby raczej do kogoś bardziej posuniętego w latach. Ale tak to czasami bywa w kontakcie ze świętymi. Człowiek się wstydzi.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.

oceń artykuł