Polityka historyczna jest ok, o ile przyjęta narracja jest zgodna z prawdą historyczną. Gorzej, jeśli politykę historyczną buduje się w oparciu o półprawdy, manipulacje, mity, a czasem nawet zwykłe kłamstwa. Przykładem niech będzie pomoc Żydom w czasie wojny. Kilka procent pomagało, kilka procent mordowało, a zdecydowana większość miała to zwyczajnie w nosie, a potem cieszyła się, bo można było wprowadzić się do kamienicy po Żydach. W takiej sytuacji próba budowania narracji o bohaterskim narodzie Polaków, którzy masowo ratowali Żydów nie przetrwa w konfrontacji z pierwszym lepszym wywiadem z ocalonym, który w Izraelu opowie, jak to uciekając bardziej bał się Polaków, niż Niemców.

Tym bardziej, że na świecie historia nie ekscytuje ludzi aż tak bardzo, jak w Polsce i to, czym próbujemy przekonać innych nie robi żadnego wrażenia. Bo czym jest opowiadanie o straszliwych zaborach i o zniknięciu z map na 123 lata, skoro Bułgarów na mapie nie było 500, a Irlandii przeszło 800 lat? Nie robimy tym wrażenia nawet na Czechach, którzy pod zaborami byli 400 lat. Tymczasem my próbujemy budować narrację, że nikt nie wycierpiał tyle co my, co w konfrontacji z faktami robi się śmieszne.

Ja jestem pryncypialnie przeciw "polityce historycznej", bo to oksymoron i w praktyce oznacza zawsze fałszowanie prawdy historycznej. W przypadku zniekształcania lub fałszowania przez innych prawd historycznych, owszem można reagować i prostować, lecz nie nazwałbym tego polityką historyczną lecz zwalczaniem manipulacyjnych "polityk historycznych" uprawianych przez innych.

Sama akcja przypominania dawnych czołówek gazet mi się podoba. Kiedyś, kiedy zaczęto udostępniać w internecie tego rodzaju archiwa dostęp był przeważnie wolny (dziś jest niemal zawsze płatny) miałem hobby przeglądania zagranicznej prasy z przełomowych i nieprzełomowych momentów historii. I nie wiem, czy studiowania takich źródeł koniecznie musi być pozytywne dla dawnej Polski. Np. Polska miała powszechnie złą prasę za swój sojusz z Hitlerem i Węgrami oraz rolę odgrywaną w rozbiorze Czechosłowacji. Polska była traktowana jako awanturnik prący wraz z Hitlerem do wojny. A 1 września 1939 roku komentarze były raczej pozytywne, współczujące, lecz również mieszane. W jakieś czołowej gazecie amerykańskiej czytałem nawet listy niektórych czytelników zachwyconych geniuszem dyplomatycznym Stalina, który poprzez pakt Ribbentrop-Mołotow genialnie odwrócił uwagę Hitlera od siebie "odzyskując" przy tym niewielkim kosztem swoje dawne wschodnie tereny.

W każdym bądź razie, to bardzo ciekawe studiować dawne źródła i wiedzieć jak myśleli w różnych zakątkach świata ludzie ówcześni. To co myśleli nie musi być historyczną prawdą, ale jest częścią historycznej wiedzy pomagającą lepiej rozumieć ówczesne procesy.