Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść:
«Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, większe jest od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki podniebne przylatują i gnieżdżą się na jego gałęziach».

Powiedział im inną przypowieść: «Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło».

To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. Tak miało się spełnić słowo Proroka: «Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata».

Tyle ziaren gorczycy rozsianych jest po całym świecie. Drobne uczynki miłosierdzia. Spojrzenie w oczy. Uśmiech. Krótkie akty strzeliste. Westchnienie do Boga. Niewielkie umartwienie w intencji kogoś, kto potrzebuje wsparcia. Wysiłek wstrzemięźliwości, odmówienie sobie przyjemności. Tyle drobnostek, z których wyrastają potężne drzewa… I choć drzewo z gałęziami i owocem zawsze rzucać się będzie w oczy, to jednak trzeba mieć w pamięci, z jak małego ziarna się rozwinęło. Bóg przyjmuje nasze drobne gesty postu, modlitwy i jałmużny i przemienia je we wspaniałe owoce życia. Nasz problem polega na tym, że nie doceniając drobiazgów, stanowczo zbyt często rozpoczynamy drogę wiary z perspektywy drzewa.