Zgodnie z tekstami Nowego Testamentu Chrystus po zmartwychwstaniu wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca. Wspominał o tym m.in. Marek na końcu swojej Ewangelii, a także, o czym świadczą Dzieje Apostolskie, św. Piotr w dniu Pięćdziesiątnicy. Interpretując wydarzenia paschalne, Kościół pierwotny odwoływał się do obietnicy zawartej w pierwszym wersecie Psalmu 110: „Rzekł Pan do Pana mego: siądź po mojej prawicy”. Chrześcijanie odczytali tę zapowiedź w kluczu wydarzeń paschalnych. W Jezusie odkryli Mesjasza, potomka Dawida, obdarzonego godnością królewską. Po Jego zmartwychwstaniu zaprzestali uczestnictwa w składaniu ofiar w świątyni. Brak wymiaru kultycznego domagał się uzupełnienia.

Przekonanie o tym, że dawne, lewickie kapłaństwo przestało spełniać swoją funkcję, uzasadnił autor Listu do Hebrajczyków. Zauważył on, że wspomniany Psalm 110 zawiera nie tylko obietnice związane z nowym królestwem, ale również zapowiedź nowego rodzaju kapłaństwa. Autor listu wykazał, że w tajemnicy paschalnej Chrystusa zapowiedź ta zyskała swoje doskonałe wypełnienie.