Cała Biblia jest opowieścią o pasji Boga do człowieka, ale ewangeliczne relacje o śmierci Jezusa i Jego zmartwychwstaniu są tej pasji punktem kulminacyjnym. Ewangeliści, każdy na swój sposób, opowiadają tę wstrząsającą historię. Natomiast św. Paweł w swoich pismach dokonuje jej interpretacji, czyli odczytuje prawdziwy sens krzyża, jego znaczenie dla nas i dla naszego zbawienia. Obie te warstwy, czyli prawda historyczna oraz jej zbawcze znaczenie, przenikają się wzajemnie, także w relacjach ewangelistów. Nie wolno zapomnieć, że fundamentem są autentyczne wydarzenia, czyli cierpienie i śmierć Jezusa z Nazaretu, „umęczonego pod Ponckim Piłatem” ok. 30 roku w Jerozolimie. Klucz do zrozumienia tych wydarzeń daje jednak wiara. Rzymianie skazali na ukrzyżowanie tysiące ludzi, ale tylko Jeden spośród nich ma znaczenie dla nas. Święty Paweł postanawia „nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego” (1 Kor 2,2). W centrum Jego przepowiadania jest Chrystus i znaczenie tego, co uczynił dla świata. Przy czym Paweł prawie w ogóle nie odnosi się do życia, cudów i nauczania Jezusa przekazanego w Ewangeliach. Koncentruje się tylko na krzyżu i zmartwychwstaniu. „Nauka krzyża jest głupstwem dla tych, którzy są na drodze do zagłady, ale dla nas, będących na drodze do zbawienia, jest mocą Bożą” (1 Kor 1,18). Po grecku czytamy tutaj o „logosie krzyża”. „Logos”, czyli „słowo”, „mądrość”, „sens”. Spróbujmy odczytać najważniejsze historyczne etapy drogi Jezusa na krzyż, szukając „logosu” i „mocy” płynącej z niego.