Prostokąt z marmurowych płyt z kolumienkami, które niczego nie podtrzymują, i kamień z napisem w językach tureckim i angielskim: „Grób św. Jana”. Tyle pozostało z konfesji św. Jana Apostoła na wzgórzu Ayasoluk w Efezie, w dzisiejszym tureckim mieście Selçuk. W ruinach olbrzymiej bizantyjskiej bazyliki hula dziś wiatr. Burze dziejowe zamieniły to miejsce w gruzowisko. Można tu wejść tylko z biletem. Choć prawdopodobnie wciąż spoczywają tu szczątki umiłowanego ucznia Jezusa, przy jego grobie nie ma żadnych oznak kultu. Żadnych kwiatów, świec, wotów. Poza wyznaczonymi miejscami nie wolno odprawiać nabożeństw, bo to Turcja. A jednak jest coś wzruszającego w tej surowości grobu wielkiego apostoła. Jest coś z atmosfery pierwotnego chrześcijaństwa, które funkcjonowało w środowisku religijnie obcym, a kult często praktykowano w ukryciu. Brak złoceń, zdobień i witraży nie przeszkadza w dyskretnej modlitwie.

To zaskakujące, że tak ważnych relikwii nie otacza publiczny kult. Zarazem jednak w symboliczny sposób obrazuje to losy apostołów, którzy nie dla ziemskiego splendoru poszli na cały świat z Ewangelią Jezusa Chrystusa.