Ciąg imion wydaje się nużący: „Abraham był ojcem Izaaka; Izaak ojcem Jakuba; Jakub ojcem Judy i jego braci…”. A jednak w ten sposób św. Mateusz rozpoczyna swoją Ewangelię – od genealogii Jezusa (1,1-17). Żydzi nie nudzili się przy poznawaniu przodków i utrwalaniu w pamięci ciągu ich pokoleń. Dla narodu wybranego, którego tożsamość oparła się na schemacie dwunastu pokoleń, znajomość genealogii była tyleż ważna, co fascynująca – a była bardzo ważna.

W Ewangelii znajdujemy dwa rodowody Jezusa. Ewangelista Mateusz zaczyna od Abrahama, a kończy na Jezusie, zaś ewangelista Łukasz wychodzi od Jezusa i dochodzi do Adama – syna Bożego. Różnice wynikają z faktu, że każdy z ewangelistów miał inne teologiczne cele, które realizował za pomocą odmiennych genealogii. – Pierwszym odbiorcą Mateusza jest środowisko żydowskie. Stąd tak bardzo akcentuje on ten rodowód od strony Dawida i strony Abrahama – zauważa ks. dr hab. Janusz Wilk. Biblista wskazuje, że rodowód przedstawiony przez Mateusza składa się z trzech zestawów po czternaście imion, co miało wymiar symboliczny. – Jeśli to podzielimy, wychodzi sześć razy po siedem. Siedem dla Żydów oznacza pełnię. A w tym układzie „siódmym pokoleniem” jest Jezus. I w Nim jest cała pełnia. Mateusz opracował ten rodowód tak precyzyjnie pod względem całej symboliki żydowskiej, że odbiorcy widzieli, że w Jezusie dokładnie wypełnia się to, co było zapowiedziane Abrahamowi i Dawidowi – podkreśla.