Wcielenie Syna Bożego przepowiadało mnóstwo biblijnych proroctw. „Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana – kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi” – prorokował Jeremiasz (23,5).

Gdy śliczna Panna Syna kołysała

Prorocką zapowiedź mesjańskiej władzy znajdziemy już w pierwszej księdze Tory: „Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów” (Rdz 49,10) czy wcześniej, w wypowiedzianych do węża słowach: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” – czytamy w Księdze Rodzaju (3,15). Wypełnieniem tych słów jest wcielenie, aby „potomek niewiasty” zwyciężył szatana przez krzyż i zmartwychwstanie. Podkreśla to w swym liście Jan, pisząc, że „Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła” (1 J 3,8). Wypełnieniem profetycznych zapowiedzi było również narodzenie z dziewicy. Izajasz prorokował: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie go imieniem Emmanuel” (7,14), a choć niektórzy kwestionują znaczenie hebrajskiego słowa alma (młoda kobieta), grecka Septuaginta, jedno z najstarszych tłumaczeń Biblii, używa słowa parthenos (dziewica), co wskazuje na cudowne poczęcie.