Czego po soborze spodziewali się Jan XXIII i Paweł VI – papieże niespodziewanego soboru

Jan XXIII zwierzył się kiedyś rozmówcom, że często w nocy nachodzą go myśli o całej masie poważnych problemów. „Podejmuję więc odważną decyzję, żeby pójść rano i rozmawiać o tych sprawach z papieżem. Wtedy budzę się i przypominam sobie, że przecież to ja jestem papieżem!” – powiedział, wywołując salwę śmiechu.

Rzeczywiście, dotychczasowy patriarcha Wenecji Angelo Roncalli miał o czym „rozmawiać z papieżem”, choć elektorzy na konklawe nie zamierzali obarczać go zbyt wieloma zadaniami. Gdy 28 października 1958 roku kardynałowie powierzyli mu odpowiedzialność za Kościół, miał już 77 lat. W kuluarach mówiło się z przekąsem, że ten wybór to „przymusowe lądowanie Ducha Świętego”.

Sam Ojciec Święty zdawał sobie z tego sprawę. „Mniemano powszechnie, że będę papieżem tymczasowym, przejściowym. Ja natomiast staję już u progu czwartego roku pontyfikatu i mam przed sobą perspektywę potężnego programu do zrealizowania w obliczu całego świata, który patrzy i oczekuje” – zapisał w swoim dzienniku.

oceń artykuł